Crisisheffing niet in strijd met Europees recht

Onder meer in het jaar 2012 gold de pseudo-eindheffing hoog loon, beter bekend als de crisisheffing. Deze crisisheffing was van toepassing op lonen van werknemers die meer bedroegen dan € 150.000.

Een werkgever die geconfronteerd werd met de crisisheffing voerde aan dat deze in strijd is met het Verdrag betreffende de werking van de Europese Unie (VWEU) en met het Handvest van de grondrechten van de Europese Unie (Handvest). De crisisheffing had betrekking op een uit Oostenrijk afkomstige directeur. De rechtbank wees het beroep van de werkgever af. Volgens de rechtbank betrof de crisisheffing een geheel binnenlandse situatie.

De Hoge Raad is het niet eens met de rechtbank dat het om een binnenlandse situatie gaat. Een in Nederland gevestigde werkgever kan zich beroepen op schending van het vrije verkeer van werknemers als de crisisheffing een beperking vormt voor het aanstellen en in dienst houden van werknemers afkomstig uit een andere lidstaat. Volgens vaste rechtspraak van het Hof van Justitie EU moeten alle maatregelen die de uitoefening van het vrije verkeer van werknemers verbieden, belemmeren of minder aantrekkelijk maken als een beperking van deze vrijheid worden beschouwd. Regelingen van lidstaten met betrekking tot de voorwaarden en hoogte van belastingen vallen echter onder de fiscale autonomie van de lidstaten, voor zover de behandeling van een grensoverschrijdende situatie niet discriminerend is ten opzichte van de behandeling van een binnenlandse situatie. De regeling van de crisisheffing maakte geen onderscheid naar nationaliteit of woonplaats. Evenmin hield de invoering van deze regeling een verbod op het aanstellen of in dienst houden van werknemers uit een andere lidstaat in. De crisisheffing vormde geen belemmering van het vrije verkeer van werknemers.